José María Queipo de Llano
| Grof od Torena | |
|---|---|
.jpg?lang=sh) | |
| premijer Španije | |
| Na položaju 7. jun 1835 – 14. septembar 1835 | |
| Monarh | Isabella II |
| Prethodi | Francisco de Paula Martínez de la Rosa |
| Slijedi | Juan Álvarez Mendizábal |
| državni ministar | |
| Na položaju 7. jun - 14. septembar 1835 | |
| Premijer | (sam) |
| Prethodi | Francisco de Paula Martínez de la Rosa |
| Slijedi | Miguel Ricardo de Álava y Esquivel |
| ministar financija | |
| Na položaju 1. jun 1834-13. jun 1835 | |
| Premijer | Francisco de Paula Martínez de la Rosa |
| Preceding | José Imaz Baquedano |
| Slijedi | Juan Álvarez Mendizábal |
| Lični detalji | |
| Rođenje | 25. 11. 1786. Oviedo, Španija |
| Smrt | 16. 9. 1843. (dob: 56) Pariz, Francuska |
| Politička stranka | Realista Moderado |
| Religija | katolike |
José María Queipo de Llano y Ruiz de Saravia, 7. grof od Torena (25. novembar 1786 – 16. septembar 1843) bio je španski političar i historičar koji je 1835. služio kao premijer Španije.
Odrastao je u jednoj od najbogatijih plemićkih porodica Asturije, ali su mu na političke stavove daleko veći uticaj imala djela Voltairea i Rousseaua sa kojima se upoznao u djetinjstvu. Godine 1808. je bio jedan učesnika ustanka protiv Francuza koji će prerasti u dugogodišnji oslobodilački rat. Quiepo de Llano je kao liberal podržavao liberalni ustav iz 1812. godine, te je nakon povratka Ferdinanda na vlast bio u egzilu sve do 1820. godine i uspostave kratkotrajnog liberalnog režima koga je ukinuti francuska vojna intervencija. Quiepo de Llano je ponovno išao u egzil i tamo ostao do amnestije 1832. godine.
Ponovno se uključio u politiku, sada kao umjerenjak te postao ministar u vladi Francisca Martineza de la Rose, te jedan od najvatrenijih pristaša malodobne kraljice Isabelle II oko koje su se okupljali liberali, nasuprot konzervativnih karlista. Njegov kratkotrajni mandat je prekinula svađa sa Isabellinom majkom, regenticom Marijom Christinom koja je nastojala uvesti apsolutnu monarhiju. Quiepo de Llano je otišao u dobrovoljni egzil u Francusku te se posvetio pisanju knjige u kojoj je opisao historiju Poluotočkog rata.
