Przejdź do zawartości

Somewhere on Tour

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Somewhere on Tour
Wykonawca trasy koncertowej
Iron Maiden
Promowane albumy

Somewhere in Time

Lokalizacje

Ameryka Północna, Azja, Europa

Data rozpoczęcia

10 września 1986

Data zakończenia

21 maja 1987

Liczba koncertów

159
odwołanych: 7

Widownia

3,0 mln

Iron Maiden
World Slavery Tour
(19841985)
Somewhere on Tour
(19861987)
7th Tour of a 7th Tour
(1988)

Somewhere on Tour – trasa koncertowa promująca album Somewhere in Time, heavymetalowego zespołu Iron Maiden. Koncertom towarzyszyła futurystyczna oprawa. Tournee trwało 253 dni, rozpoczęło się koncertem w Belgradzie 10 września 1986 roku (gdzie po raz pierwszy i ostatni zagrano „The Loneliness of the Long Distance Runner”), a zakończyła 21 maja 1987 roku koncertem w Osace. Muzycy zagrali 159 koncertów, z których 6 odbyło się w Polsce: Zabrze (Hala Makoszowy), Wrocław (Hala Ludowa), Poznań (Arena Poznań), Gdańsk (Hala Olivia), Łódź (Hala Sportowa), Warszawa (Torwar Arena). Grupa wystąpiła na trzech kontynentach, w 21 krajach świata[1]. Formacja cieszyła się wówczas reputacją największej grupy heavymetalowej świata, zaś w USA i Kanadzie mieli pozycję koncertowej maga gwiazdy, porównywalną z Van Halen, Scorpions czy KISS. Jednym ze sponsorów grupy została wówczas firma „PUMA”[2].

Dwunastolecie istnienia grupa podsumowała dokumentalnym VHS 12 Wasted Years, które podobnie jak kilka poprzednio wydanych filmów, cieszyło się dużym powodzeniem (złoty i platynowy certyfikat w Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych i Kanadzie). Zespół na tym etapie miał na koncie około 20 mln sprzedanych płyt, ponad tysiąc zagranych koncertów oraz ponad sto złotych i platynowych płyt[1].

W Londynie salę Hammersmith Odeon sprzedano na siedem wieczorów z rzędu (pierwotnie na sześć), znów kilkukrotnie zapełnili Long Beach Arena, w Europie grali w kilkunastotysięcznych salach, zaś sześć koncertów w Polsce zostało wówczas zapamiętane jako najlepsza trasa zachodniego zespołu w tym kraju[3]. 80 koncertów w USA i Kanadzie, odbywających się zazwyczaj w arenach o pojemności 20 tys. widzów oraz na takich stadionach, jak Oakland Alameda Coliseum czy Spartan Stadium, przyciągały rzesze widzów. 159 występów „Somewhere on Tour 1986/87” zobaczyło około 3 mln widzów[2].

Supporty

[edytuj | edytuj kod]

Setlista

[edytuj | edytuj kod]
  1. „Caught Somewhere in Time” (z albumu Somewhere in Time, 1986)
  2. 2 Minutes to Midnight(z albumu Powerslave, 1984)
  3. „Sea of Madness” (z albumu Somewhere in Time, 1986)
  4. „Children of The Damned” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
  5. Stranger in a Strange Land(z albumu Somewhere in Time, 1986)
  6. Wasted Years(z albumu Somewhere in Time, 1986)
  7. „Rime of the Ancient Mariner” (z albumu Powerslave, 1984)
  8. „Guitar Solo (Walking On The Air)”
  9. „Where Eagles Dare” (z albumu Piece of Mind, 1983)
  10. „Heaven Can Wait” (z albumu Somewhere in Time, 1986)
  11. „Phantom of the Opera” (z albumu Iron Maiden, 1980)
  12. Hallowed Be Thy Name(z albumu The Number of the Beast, 1982)
  13. Iron Maiden(z albumu Iron Maiden, 1980)

Bisy:

  1. The Number of the Beast(z albumu The Number of the Beast, 1982)
  2. Run to the Hills(z albumu The Number of the Beast, 1982)
  3. Running Free(z albumu Iron Maiden, 1980)
  4. Sanctuary(z albumu Iron Maiden, 1980)

Uwagi:

Oprawa trasy

[edytuj | edytuj kod]

Tradycyjnie zespół udał się w wielką trasę, która znów imponowała rozmachem oraz wyszukanymi efektami specjalnymi. „Somewhere on Tour 1986/87” jest powszechnie uważana za jedno z najefektowniejszych przedsięwzięć w historii grupy. Widownia zobaczyła specjalnie zaprojektowaną estradę, przypominającą fragment kosmicznego miasta, zwieńczonego podświetlanymi podestami i schodami. W głębi estrady błyskały neony z symboliką i inskrypcjami, znanymi z okładki płyty. Podczas „Rime of the Ancient Mariner” estrada zamieniała się w okręt widmo. System oświetleniowy tworzyły symetrycznie zorientowane, poruszające się w wielu kierunkach, kaskadowe rampy ze światłami, obudowane tworzywem z symbolami stacji kosmicznej. Podobny układ świateł zastosowano podczas trasy „Somewhere Back in Time World Tour[2][6].

Zmieniające się za sceną backdropy nawiązywały do grafik znanych z okładki albumu Somewhere in Time, wykorzystano imponującą pirotechnikę, pneumatycznie wdmuchiwane opary suchego lodu, działo laserowe, stroboskopy, rzutniki, halogeny. Muzycy występowali w specjalnie zaprojektowanych, „kosmicznych” uniformach. Bruce Dickinson nosił specjalną kurtkę z podświetlanymi przewodami i „bijącym” sercem na zewnątrz. Publiczność mogła oglądać kilkumetrowego „Eddiego – Cyborga”, strzelającego z pistoletu, ale największe wrażenie na widzach wywierał gigantyczny, pneumatycznie nadmuchiwany Eddie, unoszący na głowie perkusję oraz dźwigający na ogromnych dłoniach Steve’a Harrisa i Bruce’a Dickinsona[2][6].

W USA uczestnicy spektakli mogli oglądać latające w powietrzu, nadmuchiwane statki kosmiczne, olbrzymiego astronautę, balony z ilustracją albumu, a pracę muzyków można było podziwiać na ogromnym telebimie, zamontowanym nad górną rampą świateł[6]. Trasa była jedną z pierwszych na świecie, na potrzeby której wykorzystano szereg elementów nadmuchiwanych, co wiązało się ze sporym ryzykiem. Zespół używał nagłośnienia o mocy 180 tys. wat (wówczas największego na świecie jakiego wykorzystano w zamkniętych obiektach) oświetlenia zbudowanego ze 1200 żarówek, trzech podnośników hydraulicznych oraz kilku własnych agregatów prądotwórczych[6]. Sprzęt należący do Iron Maiden ważył ponad 100 ton zaś do jego transportu potrzebnych było siedem lub osiem ogromnych ciężarówek[6]. Muzycy po latach bardzo żałowali, iż żaden z niezwykłych spektakli trasy nie został w całości sfilmowany. Na potrzeby dokumentalne wykorzystano jedynie kadry z koncertów w Sheffield, Long Beach i Tokio[7].

Daty trasy

[edytuj | edytuj kod]

UWAGA! w wyniku aktualizacji danych, nazwy obiektów nie muszą się pokrywać ze stanem pierwotnym, znanym z materiałów prasowych grupy.

Data Miasto Kraj Obiekt
Europa
10 września 1986 Belgrad Jugosławia Hala Pionir
11 września 1986 Zagrzeb Dom Sportova
12 września 1986 Lublana Hala Tivoli
14 września 1986[a] Wiedeń Austria Austria Donauinsel
15 września 1986 Graz Eisstadion Liebenau
17 września 1986 Budapeszt Węgry Węgry MTK Football Stadium
19 września 1986 Zabrze Polska Polska Zabrze Makoszowy
20 września 1986 Wrocław Hala Ludowa
21 września 1986 Poznań Hala Arena
23 września 1986 Gdańsk Hala Olivia
24 września 1986 Łódź Hala Sportowa
25 września 1986 Warszawa Hala Torwar
3 października 1986 Oksford Anglia Anglia Apollo Theatre Oxford
4 października 1986 St Austell Cornwall Coliseum
6 października 1986 Cardiff Walia Walia St David’s Hall
7 października 1986
8 października 1986 Bristol Anglia Anglia Colston Hall
10 października 1986 Manchester Manchester Apollo
11 października 1986
12 października 1986 Liverpool Liverpool Empire
14 października 1986 Leicester De Montfort Hall
15 października 1986 Sheffield Sheffield City Hall
16 października 1986
18 października 1986 Ipswich Gaumont Theatre
20 października 1986 Nottingham Royal Concert Hall
21 października 1986 Bradford St. George’s Hall
22 października 1986 Hanley Victoria Hall
24 października 1986 Newcastle Newcastle City Hall
25 października 1986
27 października 1986 Edynburg Szkocja Szkocja Edinburgh Playhouse
28 października 1986
30 października 1986 Birmingham Anglia Anglia Birmingham Odeon
31 października 1986
1 listopada 1986
3 listopada 1986 Londyn Hammersmith Odeon
4 listopada 1986
5 listopada 1986
7 listopada 1986
8 listopada 1986
9 listopada 1986
10 listopada 1986
12 listopada 1986 Helsinki Finlandia Finlandia Helsinki Ice Hall
14 listopada 1986 Sztokholm Szwecja Szwecja Isstadion
15 listopada 1986 Göteborg Scandinavium
17 listopada 1986 Drammen Norwegia Norwegia Drammenshallen
18 listopada 1986 Malmö Szwecja Szwecja Malmö Isstadion
20 listopada 1986 Frankfurt Niemcy Niemcy Festhalle
21 listopada 1986 Böblingen Sporthalle
22 listopada 1986 Hanower Hallenstadion
23 listopada 1986 Lejda Holandia Holandia Groenoordhallen
25 listopada 1986 Essen Niemcy Niemcy Grugahalle
26 listopada 1986 Monachium Olympiahalle
28 listopada 1986 Bruksela Belgia Belgia Forest National
29 listopada 1986 Paryż Francja Francja Palais Omnisports Bercy
1 grudnia 1986 Barcelona Hiszpania Hiszpania Palau dels Esports
2 grudnia 1986 Madrid Barclaycard Arena
3 grudnia 1986
5 grudnia 1986 Lizbona Portugalia Portugalia Pavilhão de Cascais
7 grudnia 1986 Tuluza Francja Francja Petit Palais des Sports
8 grudnia 1986 Montpellier Le Zénith
9 grudnia 1986 Lyon Palais des Sports
11 grudnia 1986 Norymberga Niemcy Niemcy Hemmerleinhalle
12 grudnia 1986 Ludwigshafen Friedrich-Ebert-Halle
13 grudnia 1986 Lozanna Szwajcaria Szwajcaria Sport Arena
15 grudnia 1986 Turyn Włochy Włochy Teatro Tenda
16 grudnia 1986 Mediolan Palatrussardi
17 grudnia 1986 Florencja Palasport
18 grudnia 1986 Neapol Teatro Tenda
19 grudnia 1986 Rzym Lottoarena
20 grudnia 1986 Bolonia Unipol Arena
21 grudnia 1986 Padwa Teatro Tenda
Ameryka Północna
7 stycznia 1987 Hampton, Wirginia Stany Zjednoczone Stany Zjednoczone Hampton Coliseum
8 stycznia 1987 Landover, Maryland Capital Centre
9 stycznia 1987 Pittsburgh, Pensylwania Pittsburgh Arena
11 stycznia 1987 Troy, Nowy Jork RPI Field House
12 stycznia 1987 New Haven, Connecticut New Haven Coliseum
13 stycznia 1987 Filadelfia, Pensylwania Spectrum Arena
16 stycznia 1987 Jacksonville, Floryda Jacksonville Coliseum
17 stycznia 1987 Miami, Floryda Hollywood Sportatorium
18 stycznia 1987 Lakeland, Floryda Lakeland Arena
20 stycznia 1987 Atlanta, Georgia Omni Coliseum
22 stycznia 1987 Dallas, Teksas Reunion Arena
23 stycznia 1987 Austin, Teksas Frank Erwin Center
24 stycznia 1987
26 stycznia 1987 Lubbock, Teksas City Bank Coliseum
27 stycznia 1987 Norman, Oklahoma Lloyd Noble Center
28 stycznia 1987 Tulsa, Oklahoma Tulsa Arena
30 stycznia 1987 Houston, Teksas The Summit
31 stycznia 1987 San Antonio, Teksas Convention Center Arena
1 lutego 1987 Corpus Christi, Teksas Memorial Coliseum
3 lutego 1987 Amarillo, Teksas Amarillo Center
4 lutego 1987 Wichita, Kansas Kansas Coliseum
6 lutego 1987 Denver, Kolorado McNichols Sports Arena
8 lutego 1987 Salt Lake City, Utah Salt Palace
10 lutego 1987 Tacoma, Washington Tacoma Dome
11 lutego 1987 Portland, Oregon Veterans Memorial Coliseum
13 lutego 1987 Sacramento, Kalifornia ARCO Arena
14 lutego 1987 San Bernardino, Kalifornia San Bernardino Arena
16 lutego 1987 Long Beach, Kalifornia Long Beach Arena
17 lutego 1987
18 lutego 1987
19 lutego 1987
21 lutego 1987 Oakland, Kalifornia Oakland Alameda Coliseum
23 lutego 1987 Fresno, Kalifornia Selland Arena
24 lutego 1987 San Diego, Kalifornia Sports Arena
25 lutego 1987 Phoenix, Arizona Arizona Memorial Coliseum
26 lutego 1987 Tucson, Arizona Tucson Arena
27 lutego 1987 El Paso, Teksas El Paso Coliseum
28 lutego 1987
1 marca 1987 Fort Worth, Teksas Fort Worth Coliseum
3 marca 1987 Albuquerque, Nowy Meksyk Tingley Coliseum
5 marca 1987 Omaha, Nebraska Omaha Arena
6 marca 1987 Kansas City, Missouri Municipal Auditorium
7 marca 1987 St. Louis, Missouri Kiel Auditorium
8 marca 1987 Milwaukee, Wisconsin MECCA Arena
9 marca 1987 Madison, Wisconsin Dane County Coliseum
11 marca 1987 Rosemont, Illinois Rosemont Horizon
13 marca 1987 Cincinnati, Ohio Cincinnati Gardens
14 marca 1987 Richfield, Ohio Richfield Coliseum
15 marca 1987 Battle Creek, Michigan Kellogg Arena
17 marca 1987 Saginaw, Michigan Saginaw Amphitheater
18 marca 1987 Detroit, Michigan Joe Louis Arena
19 marca 1987 Indianapolis, Indiana Market Square Arena
21 marca 1987 Toronto, Ontario Kanada Kanada Maple Leaf Gardens
22 marca 1987
24 marca 1987 Montreal, Quebec Montreal Forum
25 marca 1987 Quebec, Quebec Colisée Pepsi
27 marca 1987 Allentown, Pensylwania Stany Zjednoczone Stany Zjednoczone Frank Stabler Arena
28 marca 1987 East Rutherford, New Jersey Brendan Byrne Arena
30 marca 1987 Providence, Rhode Island Providence Center
31 marca 1987 Worcester, Massachusetts The Centrum
2 kwietnia 1987 Nowy Jork Madison Square Garden
4 kwietnia 1987 Charlotte, Karolina Północna Charlotte Coliseum
5 kwietnia1987 Greensboro, Karolina Północna Greensboro Coliseum
7 kwietnia 1987 Baltimore, Maryland Baltimore Arena
9 kwietnia 1987 Trotwood, Ohio Hara Arena
10 kwietnia 1987 Buffalo, Nowy Jork Buffalo Memorial Auditorium
11 kwietnia 1987 Johnstown, Pensylwania War Memorial Arena
13 kwietnia 1987 Rochester, Nowy Jork Rochester War Memorial
14 kwietnia 1987 Toledo, Ohio Toledo Sports Arena
15 kwietnia 1987 Columbus, Ohio Columbus Amphitheater
17 kwietnia 1987 Bloomington, Minnesota Met Center
20 kwietnia 1987 Winnipeg, Manitoba Kanada Kanada Winnipeg Arena
21 kwietnia 1987 Regina, Saskatchewan Agridome
22 kwietnia 1987 Edmonton, Alberta Northlands Coliseum
24 kwietnia 1987 Calgary, Alberta Olympic Saddledome
26 kwietnia 1987 Vancouver, B.C. Pacific Coliseum
28 kwietnia 1987 Reno, Nevada Stany Zjednoczone Stany Zjednoczone Lawlor Events Center
29 kwietnia 1987 Paradise, Nevada Thomas & Mack Center
30 kwietnia 1987 Daly City, Kalifornia Cow Palace
1 maja 1987[b] San Jose, Kalifornia Spartan Stadium
2 maja 1987 Irvine, Kalifornia Irvine Meadows Amphitheater
3 maja 1987
Azja
11 maja 1987 Nagoja Japonia Japonia Nagoya-shi Kōkaidō
13 maja 1987 Tokio Budokan
15 maja 1987 NHK Hall
16 maja 1987 Kioto Kyoto Arena
18 maja 1987 Hiroszima Kōsei Nenkin Kaikan
20 maja 1987 Osaka Festival Hall
21 maja 1987
Europa
5 listopada 1987[c] Londyn Anglia Anglia Wembley Arena
  1. Headliner „Rock auf der Insel”
  2. Headliner „Day on Green”
  3. Gościnny występ w ramach „The Prince of Wales’s Charitable Foundation”
  • Wszystkie koncerty tournee zostały wyprzedane. Koncerty w miastach tj. Ipswich, Londyn (Hammersmith Odeon siódmy wieczór), Rzym, Bolonia, Padwa, Long Beach (ostatni wieczór) oraz Austin (drugi wieczór), zostały odwołane ze względu na kłopoty zdrowotne muzyków[8].
  • Trzy koncerty w Jugosławii obejrzało łącznie około 30 tys. widzów, co stanowiło rekord frekwencji na każdym z obiektów[8].
  • Sześć koncertów w Polsce (ówczesnym PRL) przyciągnęły nadkomplety fanów, co przełożyło się na obecność około 90 tys. bezpośrednich uczestników koncertów i obserwatorów (5 – 8 tys. każdorazowo)[9][8][10].
  • O wejściówki na warszawskie show zabiegali nawet pracownicy Ambasady ZSRR[6].
  • Podczas koncertu w łódzkiej Hali Sportowej na skutek potężnego ciśnienia akustycznego trwałemu odkształceniu uległ dach obiektu. Halę wyłączono z użytku na dwa lata[6].
  • Koncert na węgierskim stadionie „MTK” oglądało blisko 40 tys. fanów, co było rekordem w historii obiektu[8].
  • Dziesięć koncertów zagranych w trzech państwach Bloku Wschodniego zobaczyło 170 tys. widzów, co potwierdziło status zespołu jako mega gwiazdy gatunku[9][8].
  • 30 koncertów w Wlk. Brytanii zobaczyło około 120 tys. fanów. Była to wówczas największa trasa brytyjska, jaką zorganizował zespół hardrockowy[8].
  • Podczas drugiego koncertu w Sheffield, Bruce Dickinson był mocno przeziębiony, mimo to kontynuował show[8].
  • Gościem zespołu podczas ostatniego koncertu z Hammersmith Odeon, był nastoletni fan – Dominic Lawson, obecnie redaktor brytyjskiej edycji magazyny „Metal Hammer”. Chłopiec opowiadał o spotkaniu z muzykami w jednym z brytyjskich programów TV oraz otrzymał jako pamiątkę, specjalnie dedykowany egzemplarz „Złotej Płyty” za album Somewhere in Time[8].
  • Jednym ze sponsorów grupy została wówczas firma „PUMA”[8].
  • Trzy koncert w szwedzkich arenach sportowych zobaczyło około 30 tys. fanów[8].
  • Norweski koncert grupy W.A.S.P., poprzedzającej Brytyjczyków na trasie europejskiej, odwołano ze względu na obsceniczne zachowanie artystów i zły wpływ na młodych odbiorców[8].
  • Koncert na Bercy Arena (pierwszy w historii grupy) zobaczyło około 18 tys. fanów[8].
  • 31 koncertów zagranych w Europie Zachodniej zobaczyło ponad 280 tys. fanów[6].
  • 80 koncertów w USA i Kanadzie zobaczyło ponad 1,7 mln fanów. Średnia sięgała około 20 tys. fanów co wieczór[8].
  • Po koncercie w East Rutherford doszło do starcia z widzów lokalną policją[8].
  • Dwa koncerty w Toronto przyciągnęły około 37 tys. fanów[8].
  • Podczas koncertu w Madison Square Garden jeden z fanów wystrzelił w kierunku sceny racę. Na szczęście nikt nie ucierpiał[8].
  • 4 koncerty w Long Beach wyprzedano natychmiastowo (54 tys. fanów)[8].
  • Koncert na Oakland Alameda Coliseum oglądało 80 tys. fanów[8].
  • Koncert na Spartan Stadium przyciągnął około 50 tys. fanów[8].
  • Koncerty na Irvine Meadows Amphitheater oglądało około 37 tys. fanów[8].
  • 13 koncertów w Kalifornii przyciągnęło 300 tys. fanów[8].
  • 11 koncertów w stanie Teksas przyciągnęło 200 tys. fanów[8].
  • 9 koncertów w Kanadzie przyciągnęło 170 tys. fanów[8].
  • Koncert na Budokan został częściowo sfilmowany na potrzeby dokumentu 12 Wasted Years[8].
  • W charytatywnym koncercie wspierającym "The Prince of Wales’s Charitable Foundation", zorganizowanym 5 listopada 1987 r. na Wembley Arena, uczestniczyli muzycy Iron Maiden oraz Marillion[8].
  • Trasa była jedną z pierwszych na świecie, na potrzeby której wykorzystano szereg elementów nadmuchiwanych, co niejednokrotnie wiązało się ze sporym ryzykiem[8].
  • Potężne nagłośnienie o mocy ponad 180 tys. wat było największym na świecie jakiego użyto w zamkniętych obiektach[6].
  • Zbudowany ze 1120 punktów świetlnych system oświetleniowy również należał do największych na świecie[6].
  • Według lidera grupy, Steve'a Harrisa, tournee było najbardziej spektakularnym jakie Iron Maiden zagrali w tamtym czasie[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c 12 WY. ironmaidencommentary.com. [dostęp 2014-12-19]. (ang.).
  2. a b c d SiT Tour 1987. sanktuariumfc.org. [dostęp 2014-12-19]. (ang.).
  3. Polska 1986. sanktuariumfc.org. [dostęp 2014-12-19].
  4. a b c d e f g h i j Supports. maidenfrance.fr, 2 września 2005. (fr.).
  5. a b c d e Setlist 1987. maidenfrance.fr, 12 lipca 2011. (fr.).
  6. a b c d e f g h i j Somewhere on Tour [online], facebook.com [dostęp 2021-05-04].
  7. Tour 1986. ironmaidencommentary.com. [dostęp 2014-12-19]. (ang.).
  8. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z EMI: Iron Maiden – Somewhere on Tour, Japan 1987. London, 1987. [dostęp 2017-01-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (ang.).
  9. a b Iron Maiden & Clive Burr - Tribute [online], Iron Maiden [dostęp 2020-11-08] (pol.).
  10. Mateusz Lipiński, 40 lat minęło... Czyli Iron Maiden we Wrocławiu [REPORTAŻ] [online], Radio Wrocław [dostęp 2024-05-30] (pol.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]