Twierdzenie Heinego-Cantora

Twierdzenie Heinego-Cantora – nazwane na cześć Heinricha Heinego oraz Georga Cantora twierdzenie mówiące że każda funkcja ciągła na przestrzeni zwartej jest jednostajnie ciągła.

Dowód

Niech $f:X\to Y$ będzie funkcją ciągłą działającą z przestrzeni zwartej $(X,\varrho )$ w przestrzeń metryczną $(Y,\sigma ).$ Ustalmy $\varepsilon >0.$

Z ciągłości $f$ dla każdego $x\in X$ istnieje liczba $\delta _{x}>0$ taka, że $\sigma (f(x),f(y))<\varepsilon /2$ dla każdego $y$ z kuli $K(x,\delta _{x}).$

Na mocy zwartości $X$ z pokrycia $\{K(x,\delta _{x}/2):x\in X\}$ można wybrać podpokrycie skończone $K(x_{1},\delta _{x_{1}}/2),\dots ,K(x_{k},\delta _{x_{k}}/2).$

Niech $\delta ={\frac {1}{2}}\min\{\delta _{x_{1}},\dots ,\delta _{x_{k}}\}.$ Wówczas na mocy nierówności trójkąta dla dowolnych $x,y\in X$ takich, że $\varrho (x,y)<\delta ,$ istnieje punkt $x_{i}$ taki, że $x,y\in K(x_{i},\delta _{x_{i}}),$ ponadto: $\sigma (f(x),f(y))\leqslant \sigma (f(x),f(x_{i}))+\sigma (f(y),f(x_{i}))<\varepsilon /2+\varepsilon /2=\varepsilon .$

To dowodzi, że $f:X\to Y$ jest jednostajnie ciągła^[1]. $_{\square }$

Historia

Według opracowania Rusnocka i Kerra-Lawsona, Heine opublikował pierwszą definicję jednostajnej ciągłości (1870) i dowód twierdzenia (1872), nie przypisując sobie oryginalności. Zbliżone konstrukcje występowały implicite już wcześniej, m.in. u Bolzana i Dirichleta^[2]. Koncepcje Heinego rozwijały się w tym obszarze w tandemie ze współczesnymi im publikacjami Cantora^[3].

Przypisy

↑ Anthony WilliamA.W. Knapp Anthony WilliamA.W., Basic real analysis, wyd. 2, Boston: Birkhäuser, 2005, s. 112, ISBN 978-0-8176-4441-3, OCLC 262679895 [dostęp 2019-06-18] .
↑ PaulP. Rusnock PaulP., AngusA. Kerr-Lawson AngusA., Bolzano and uniform continuity, „Historia Mathematica”, 32 (3), 2005, s. 303–311, DOI: 10.1016/j.hm.2004.11.003 [dostęp 2019-06-18] (ang.).
↑ AkihiroA. Kanamori AkihiroA., Cantor and Continuity [online], in press, 1 maja 2018 .

Linki zewnętrzne

Inne dowody:

PawełP. Strzelecki PawełP., Analiza matematyczna I: skrypt wykładu [online], 14 grudnia 2018, s. 99–100, 102 .
WalterW. Rudin WalterW., Principles of mathematical analysis, wyd. 3, New York: McGraw–Hill, Inc., 1976, s. 91, ISBN 0-07-054235-X, OCLC 1502474 [dostęp 2019-06-18] (ang.).
John BlighJ.B. Conway John BlighJ.B., Functions of one complex variable, wyd. 2, Berlin – Heidelberg: Springer-Verlag, 1978, s. 27, ISBN 0-387-90328-3, OCLC 3933230 [dostęp 2019-06-18] (ang.).
JiríJ. Lebl JiríJ., Basic Analysis I: Introduction to Real Analysis, Volume I, wyd. 5.2, t. 1, CreateSpace, 15 maja 2019, s. 262, ISBN 1-71886-240-7, OCLC 1096526960 [dostęp 2019-06-18] (ang.).
Dowody na ProofWiki

[1] Anthony WilliamA.W. Knapp Anthony WilliamA.W., Basic real analysis, wyd. 2, Boston: Birkhäuser, 2005, s. 112, ISBN 978-0-8176-4441-3, OCLC 262679895 [dostęp 2019-06-18] .

[2] PaulP. Rusnock PaulP., AngusA. Kerr-Lawson AngusA., Bolzano and uniform continuity, „Historia Mathematica”, 32 (3), 2005, s. 303–311, DOI: 10.1016/j.hm.2004.11.003 [dostęp 2019-06-18] (ang.).

[3] AkihiroA. Kanamori AkihiroA., Cantor and Continuity [online], in press, 1 maja 2018 .

[1]

[2]

[3]