T-70

T-70

Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Producent	Fabryka Samochodów w Gorkim
Typ pojazdu	czołg lekki
Trakcja	gąsienicowa
Załoga	2
Historia
Prototypy	1941
Produkcja	1942-1943
Wycofanie	1947
Egzemplarze	8226
Dane techniczne
Silnik	2 sprzężone silniki gaźnikowe, 4-suwowe, 6-cylindrowe, rzędowe GAZ-202 lub GAZ-70-6000 o mocy 70 KM przy 3400 obr/min każdy
Transmisja	mechaniczna
Poj. zb. paliwa	440-480 l
Pancerz	spawany z płyt walcowanych, 10-45 mm
Długość	4,28-4,42 m
Szerokość	2,32-2,47 m
Wysokość	2,04-2,08 m
Prześwit	0,30 m
Masa	9,2-10 t
Moc jedn.	14,3-15,2 KM/tonę
Nacisk jedn.	0,67-0,70 kg/cm²
Osiągi
Prędkość	45 km/h (droga) 25 km/h (teren)
Zasięg pojazdu	360 km (po drodze) 180-190 km (w terenie)
Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)	0,90 m
Rowy (szer.)	1,60-1,70 m
Ściany (wys.)	0,60-0,65 m
Kąt podjazdu	30-34°
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 x armata czołgowa 20Km wz. 1938 kal. 45 mm (70-90 nab.) 1 x km DT kal. 7,62 mm (945-1000 nab.)
Wyposażenie
radiostacja 9R lub 12-RT (tylko wozy dowodzenia)
Użytkownicy
Armia Czerwona, Ludowe Wojsko Polskie
Rzuty

T-70 – czołg lekki produkcji radzieckiej z okresu II wojny światowej.

Historia

Na uzbrojenie Armii Czerwonej wszedł w styczniu 1942. Jego konstrukcja stanowiła rozwinięcie wcześniejszego typu T-60.

Wersje

• T-70 - Był napędzany dwoma silnikami GAZ-202, miał pancerz 10-45 mm i armatę kalibru 45 mm 20Km.
• T-70M - We wrześniu 1942 rozpoczęto produkcję zmodyfikowanej wersji czołgu T-70M. Zmiany dotyczyły rozmieszczenia silników i układu przeniesienia napędu. Zmianie uległ też kształt wieży, zmodyfikowano zawieszenie i zastosowano nowocześniejsze gąsienice.

W czasie wojny wyprodukowano 8226 czołgów T-70/T-70M.

Służba

Czołgi te w jednostkach pancernych Armii Czerwonej przejęły zadania czołgów T-60. Służyły do rozpoznania, ochrony sztabów i kolumn z zaopatrzeniem. Podobnie jak poprzednik, okazał się niezbyt odpowiedni do wykonywania zadań bojowych. Pancerz i uzbrojenie, mimo iż silniejsze, okazały się niewystarczające. Także dowódca nie był w stanie w pełni wywiązywać się ze stawianych przed nim zadań. Trudno mu było jednocześnie dowodzić czołgiem, utrzymywać łączność i strzelać z działa, a niejednokrotnie również dowodzić pododdziałem czołgów. Z tego powodu, pod koniec wojny, zadania czołgów lekkich zaczęły przejmować czołgi średnie.

Od 1943 na podwoziu czołgu T-70, produkowano działo samobieżne SU-76 i działo samobieżne przeciwlotnicze ZSU-37. Podwozie to służyło też do budowy innych dział samobieżnych, z których większość nie wyszła jednak poza stadium prototypu. Były to działa: SU-15, SU-16, SU-74, SU-72, SU-85A, SU-85B, SU-90. W 1943 wyprodukowano serię 75 wozów z większą dwuosobową wieżą i mocniejszymi silnikami pod oznaczeniem T-80.

Czołgi T-70 znajdowały się w uzbrojeniu Wojska Polskiego. Były na uzbrojeniu 1 Brygady Pancernej im. Bohaterów Westerplatte, gdzie tworzyły czwarte kompanie 1 i 2 pułku czołgów. Były wykorzystywane w czasie bitwy pod Studziankami. T-70 zostały wycofane ze składu brygady we wrześniu 1944 r., kiedy brygada przechodziła reorganizację. Czołgi przekazano m.in. do 3 szkolnego pułku czołgów – 10 pojazdów i do Oficerskiej Szkoły Broni Pancernej – 3 czołgi. 1 pojazd trafił do 27 pułku artylerii samobieżnej. Czołgi były również na uzbrojeniu 1 batalionu rozpoznawczego 1 Armii WP. W składzie batalionu brały udział w walkach o Wał Pomorski. W latach 1943-45 LWP otrzymało 53 czołgi. Po wojnie zostało 41 pojazdów. Po zakończeniu wojny, czołgi zostały użyte bojowo w walkach z operującymi na terenie południowo-wschodniej Polski oddziałami UPA. Krótko potem wycofano je z uzbrojenia. W Polsce zachował się 1 egzemplarz, który początkowo stał jako czołg - pomnik w Baligrodzie, a obecnie jest eksponatem w Muzeum Broni Pancernej Centrum Szkolenia Wojsk Lądowych w Poznaniu.

Bibliografia

• Janusz Magnuski. Czołg lekki T-70. „Nowa Technika Wojskowa”. 2004. nr 1. s. str. 51-56. ISSN 1230-1655. 

Panoramy

• Panorama w rodzaju wirtualnej wycieczki