Feliks Paweł Turski

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	16 czerwca 1765
Miejscowość	Torczyn
Konsekrator	Antoni Erazm Wołłowicz
Współkonsekratorzy	Józef Michał Ignacy Franciszek Olędzki; Adam Wojna Orański
Konsekrowani biskupi
Jan Kanty Lenczowski	1767
Franciszek Komornicki	1774
Jan Szyjkowski	1776
Współkonsekrowani biskupi
Antoni Onufry Okęcki	1771
Michał Jerzy Poniatowski	1773

Feliks Turski
Feliks Paweł Turski
	; portret pędzla Konstantego Aleksandrowicza z 1788 roku
Kraj działania	I Rzeczpospolita
Data i miejsce urodzenia	14 stycznia 1729 ; Czarnocin
Data i miejsce śmierci	31 marca 1800 ; Kraków
Miejsce pochówku	bazylika archikatedralna św. Stanisława i św. Wacława w Krakowie
	Biskup krakowski
Okres sprawowania	1790–1800
	Biskup łucki
Okres sprawowania	1771–1790
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	17 lutego 1754
Nominacja biskupia	22 kwietnia 1765
Sakra biskupia	16 czerwca 1765
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Feliks Paweł Turski herbu Rogala (ur. 14 stycznia 1729 w Czarnocinie, zm. 31 marca 1800 w Krakowie) – biskup chełmski od 22 kwietnia 1765 roku do 4 marca 1771 roku, biskup łucki w 1771, biskup krakowski od 20 listopada 1788, od 1773 proboszcz międzyrzecki, konsyliarz Rady Nieustającej^[2], członek konfederacji targowickiej^[3].

Życiorys

Kształcił się w kolegium prowadzonym przez OO Misjonarzy w Łowiczu. Dalsze studia po 1747 odbył w Rzymie, gdzie w 1754 uzyskał stopień doktora obojga praw i przyjął święcenia kapłańskie.

W 1754 mianowany kanonikiem gnieźnieńskim i warszawskim. Przewodniczył Trybunałowi Głównemu Koronnemu od 1763 roku. Członek konfederacji 1773 roku^[4]. Jako członek delegacji na Sejmie Rozbiorowym 1773-1775 był przedstawicielem opozycji^[5]. 18 września 1773 roku podpisał traktaty cesji przez Rzeczpospolitą Obojga Narodów ziem zagarniętych przez Rosję, Prusy i Austrię w I rozbiorze Polski^[6]. Członek konfederacji Andrzeja Mokronowskiego w 1776 roku^[7] Konsyliarz Departamentu Sprawiedliwości Rady Nieustającej w 1788 roku^[8]. Był członkiem konfederacji Sejmu Czteroletniego^[9]. W 1791 odbierał od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego przysięgę na wierność Konstytucji 3 Maja. W 1794 przekazał pieniądze i srebra ze skarbca katedry wawelskiej Tadeuszowi Kościuszce na potrzeby powstania. Po upadku powstania kościuszkowskiego i po wkroczeniu wojsk austriackich i pruskich do Krakowa wezwał księży diecezji krakowskiej do kontynuowania pracy duszpasterskiej w swoich parafiach. Był ostatnim księciem siewierskim na biskupstwie krakowskim mimo utraty przez biskupów krakowskich Siewierza. Musiał pogodzić się z konfiskatą dóbr kościelno-zakonnych prowadzoną przez władze austriackie. Przed plebanią w Międzyrzecu Podlaskim posadził dąb upamiętniający uchwalenie Konstytucji 3 maja. Pochowany w katedrze wawelskiej.

Ordery i odznaczenia

Order Świętego Stanisława (1766)^[10].
Order Orła Białego (1773)^[11].

Przypisy

↑ Krzysztof R. Prokop, Wiadomości do biografii biskupów oraz opatów i ksień z ziem Rzeczypospolitej Obojga Narodów z osiemnastowiecznej prasy warszawskiej doby saskiej i stanisławowskiej (1729-1795), w: Archiwa, Biblioteki I Muzea Kościelne, t. 86, 2006, s. 324.
↑ Aleksander Czaja, Między tronem, buławą i dworem petersburskim, Warszawa 1988, s. 77.
↑ Korrespondent Warszawski Donoszący Wiadomości Kraiowe y Zagraniczne. 1792, no 62, s. 566.
↑ Ryszard Chojecki, Patriotyczna opozycja na sejmie 1773 r., w: Kwartalnik Historyczny, LXXIX, nr 3, 1972, s. 559.
↑ Ryszard Chojecki, Patriotyczna opozycja na sejmie 1773 r., w: Kwartalnik Historyczny, LXXIX, nr 3, 1972, s. 557, 559.
↑ Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 20-48.
↑ Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 527.
↑ Kalendarzyk Polityczny Na Rok Przestępny 1788, Warszawa 1788, [b.n.s]
↑ Kalendarzyk narodowy y obcy na rok ... 1792. ..., Warszawa 1791, s. 307.
↑ Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Świętego Stanisława, Warszawa 2006, s. 178.
↑ Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 212.

Bibliografia

Bolesław Przybyszewski, "Krótki zarys dziejów diecezji krakowskiej", t.II, Kraków 1993
Encyklopedia Krakowa, wyd. PWN, Kraków 2000
Krzysztof Rafał Prokop: Sylwetki biskupów łuckich. Biały Dunajec: Ostróg: "Wołanie z Wołynia", 2001. ISBN 83-911918-7-7.

Linki zewnętrzne

Catholic-Hierarchy (ang.)
Mowy i pisma Feliksa Pawła Turskiego w bibliotece Polona

[1] Krzysztof R. Prokop, Wiadomości do biografii biskupów oraz opatów i ksień z ziem Rzeczypospolitej Obojga Narodów z osiemnastowiecznej prasy warszawskiej doby saskiej i stanisławowskiej (1729-1795), w: Archiwa, Biblioteki I Muzea Kościelne, t. 86, 2006, s. 324.

[2] Aleksander Czaja, Między tronem, buławą i dworem petersburskim, Warszawa 1988, s. 77.

[3] Korrespondent Warszawski Donoszący Wiadomości Kraiowe y Zagraniczne. 1792, no 62, s. 566.

[4] Ryszard Chojecki, Patriotyczna opozycja na sejmie 1773 r., w: Kwartalnik Historyczny, LXXIX, nr 3, 1972, s. 559.

[5] Ryszard Chojecki, Patriotyczna opozycja na sejmie 1773 r., w: Kwartalnik Historyczny, LXXIX, nr 3, 1972, s. 557, 559.

[6] Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 20-48.

[7] Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 527.

[8] Kalendarzyk Polityczny Na Rok Przestępny 1788, Warszawa 1788, [b.n.s]

[9] Kalendarzyk narodowy y obcy na rok ... 1792. ..., Warszawa 1791, s. 307.

[10] Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Świętego Stanisława, Warszawa 2006, s. 178.

[11] Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 212.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]