Sudyłków
50°10′24″N 27°08′46″E/50,173333 27,146111
| |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Rejon | |||||
| Powierzchnia |
4,76 km² | ||||
| Populacja (2023) • liczba ludności • gęstość |
| ||||
| Nr kierunkowy |
+380 3840 | ||||
| Kod pocztowy |
30430 | ||||
Położenie na mapie obwodu chmielnickiego  | |||||
Położenie na mapie Ukrainy  | |||||
| 50°10′24″N 27°08′46″E/50,173333 27,146111
| |||||
Sudyłków[1] (ukr. Судилків) – wieś na Ukrainie w rejonie szepetowskim obwodu chmielnickiego.
Znajduje się tu stacja kolejowa Sudyłków, położona na linii Kijów – Brześć.
Prywatna wieś szlachecka, położona w województwie wołyńskim, w 1739 roku należała do klucza Szepetówka Lubomirskich[2]. Pod rozbiorami siedziba gminy Sudyłków w powiecie zasławskim guberni wołyńskiej.
Zabytki
[edytuj | edytuj kod]- zamek – pod koniec XIX w. w Sudyłkowie znajdowały się pozostałości dawnego zamku, otoczone wałem. Zamek położony był nad drogą przy wjeździe do miasteczka od strony Połonnego[1].
- pałac – obiekt wzniesiony w latach 70.–80. XVIII w.[3] przez Jana Grocholskiego w stylu francuskiego rokoko[3] spłonął w 1859 r. Podczas pobytu Tadeusza Jerzego Steckiego w Sudyłkowie pałac nie posiadał dachu. Ocalałe z pożaru meble, obrazy przedstawiające członków rodu Grocholskich oraz prawie cała biblioteka znajdowały się w budynku gospodarczym[3]. Obok pięknego pałacu Grocholski wybudował mała pałacową kapliczkę[1].
Anna z Chodkiewiczów, matka Ksawerego oraz Mieczysława Pruszyńskich pisała o Sudyłkowie:
Rodzina mojego ojca – Chodkiewiczów – pochodziła z Białorusi, ale w czasach, które pamiętam, utraciła już Raducz w Mohylewszczyźnie, a po powstaniu w 1863 uległ ostatecznie konfiskacie Sudyłków Grocholskich na Wołyniu, którego moja babka po mieczu, Aleksandrowa Chodkiewiczowa była współdziedziczką.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XI. Warszawa: 1880-1902, s. 553-554.
- ↑ Adam Homecki, Rozwój terytorialny latyfundium Lubomirskich (starszej gałęzi rodu) w latach 1581–1754, w: Studia Historyczne, rok V, zeszyt 3 (58), 1972, s. 438.
- ↑ a b c Sudyłków. www.wolhynia.com. [dostęp 2013-11-06].
- ↑ Anna z Chodkiewiczów Pruszyńska Między Bohem a Słuczą, Wrocław, Ossolineum, 1991 ISBN 83-04-03808-0
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Tadeusza Jerzego Stecki, Wołyń pod względem statystycznym, historycznym i archeologicznym, Ossolineum, Lwów 1864-1871
- Roman Aftanazy Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, Tom 5, Województwo wołyńskie", 1994, str. 487
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Sudyłków, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola, Warszawa 1890, s. 553.
- Sudyłków
- http://grocholski.pl/pl/sudylkow/