Zamek w Pniowie
Państwo | |
---|---|
Miejscowość | |
Typ budynku |
zamek |
Ukończenie budowy | |
Zniszczono | |
Pierwszy właściciel |
Paweł Kuropatwa |
Kolejni właściciele |
Aleksander Kuropatwa, Ignacy hr. Cetner, Cetnerowie, Telefusowie |
Położenie na mapie obwodu iwanofrankiwskiego | |
Położenie na mapie Ukrainy | |
48°36′38″N 24°31′44″E/48,610556 24,528889 |
Zamek w Pniowie – zabytkowy zamek wzniósł w drugiej połowie XVI w. Paweł Kuropatwa, stolnik halicki, jako rezydencję dla swojej rodziny. Obiekt położony w północnej części Pniowa[1].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Zamek w Pniowie zbudował w połowie XVI w. stolnik halicki Paweł Kuropata i do czasu zbudowania twierdzy w Stanisławowie, była to największą warownia na Pokuciu[2]. W 1621 roku zamek został uszkodzony przez okolicznych zbójników Hrynia Kardasza, którzy zdobyli go wykonując podkop[3]. Newralgiczne miejsce na jego wykonanie pokazał członek zamkowej służby. Podczas obrony Aleksander Kuropatwa, właściciel zamku został trafiony strzałą z łuku, a jego żona zamordowana. Napastnicy zabrali łupy w postaci pieniędzy i złota[2]. Jesienią 1648 roku warownia odparła dwutygodniowe oblężenie Kozaków Chmielnickiego pod dowództwem Maksyma Krzywonosa. Nie udało się także zdobyć zamku wojskom tureckim w 1676 r.[4] Kolejnym właścicielem majątku w 1745 r. został Ignacy hr. Cetner i jego rodzina[3], a po nich Telefusowie. Pod koniec XVIII wieku zamek został opuszczony i stopniowo zaczął popadać w ruinę. Był rozbierany, a materiał budowlany posłużył do wznoszenia domów i browaru[2]. W 1887 roku zamek stał się własnością Ziemskiego Zakładu Kredytowego w Wiedniu, a potem Skarb Państwa Austrii[2].
Obecnie zachowały się: fragmenty murów, baszty oraz brama wjazdowa, ale ruiny zamku ulegają dalszej degradacji. W czerwcu 2010 r. zawaliła się kolejna z baszt kątowych. W listopadzie 2023 roku zawaliła się baszta północna[5].
Architektura
[edytuj | edytuj kod]Zamek w kształcie pięcioboku z basztami postawionymi w narożnikach[4]. Pniowska warownia miała ponoć podziemne połączenie do Nadwórnej, w której mieszkała służba, niemająca miejsca na zamku[2].
Galeria
[edytuj | edytuj kod]-
Zamek od zachodu
-
Mur zachodni od dziedzińca
-
Mur zachodni
-
Zamek od północnego zachodu
-
Dziedziniec
-
Brama od południa
-
Plan zamku
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. VIII. Warszawa: 1880–1902, s. 336-37.
- ↑ a b c d e Pniów. [dostęp 2013-08-28].
- ↑ a b Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. VI. Warszawa: 1880–1902, s. 866.
- ↑ a b Zbigniew Hauser: Dawne zapomniane polskie rezydencje na Ukrainie (III). nimoz.pl. [dostęp 2016-08-11].
- ↑ Обрушилася башта Пнівського замку (фото) [online], Україна Інкогніта, 24 listopada 2023 [dostęp 2023-11-30] (ros.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. VI, Warszawa, 1880–1902, s. 866.
- Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. VIII, Warszawa, 1880–1902, s. 336-37.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Pniów, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VIII: Perepiatycha – Pożajście, Warszawa 1887, s. 336 .
- Nadwórna, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VI: Malczyce – Netreba, Warszawa 1885, s. 866 .
- Zamek w Pniowie
- Archiwalne widoki zamku w bibliotece Polona