Przejdź do zawartości

Adtranz 112E

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Adtranz 112E[1]
Ilustracja
Inne oznaczenia

EU43 (Polska)
E412 (Włochy)

Producent

Polska Adtranz-Pafawag
Włochy Adtranz Vado Ligure

Lata budowy

1997–2003

Układ osi

Bo’Bo’

Wymiary
Masa służbowa

88,4 t

Długość

19 400 mm

Szerokość

2950 mm

Wysokość

3845 mm

Średnica kół

1100/1010 mm

Napęd
Trakcja

elektryczna

Typ silników

4FIA 7065

Napięcie zasilania

1,5 kV
3 kV
15 kV 16,7 Hz

Parametry eksploatacyjne
Moc ciągła

6000 kW

Moc godzinna

6120 kW

Maksymalna siła pociągowa

300 kN

Stosunek przekładni

20:73

Prędkość konstrukcyjna

200 km/h

Maksymalna prędkość eksploatacyjna

150 km/h

Adtranz 112E – wielosystemowa lokomotywa elektryczna wyprodukowana w zakładach Adtranz w liczbie 28 sztuk. Elektrowozy są eksploatowane przez koleje włoskie oraz przez włoskiego prywatnego przewoźnika RTC[1].

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]

Elektrowozy EU43 zostały zaprojektowane do prowadzenia szybkich pociągów ekspresowych oraz ciężkich pociągów towarowych. Pudło oparte jest na wózkach za pośrednictwem cylindrycznych sprężyn w systemie Flexicoil. Przeniesienie sił pociągowo-wzdłużnych odbywa się za pośrednictwem dwustronnego cięgła połączonego z wózkiem i podwoziem za pomocą elementów elastycznych. Przeniesienie napędu odbywa się za pomocą odsprężynowanej dwustopniowej przekładni czołowej i drążonego wału z dwoma przegubami. Lokomotywa posiada hamulec elektrodynamiczny oraz pomocniczy hamulec sprężynowy. Przekształtnik główny zasila silnik trakcyjny. Transformator zastosowany w lokomotywie ma chłodzenie olejowe. Kabina maszynisty jest klimatyzowana oraz izolowana akustycznie. Sterowanie pojazdem odbywa się za pomocą komputera pokładowego[1].

Eksploatacja

[edytuj | edytuj kod]

Włochy

[edytuj | edytuj kod]

Koleje włoskie potrzebowały wielosystemowych lokomotyw elektrycznych przeznaczonych do prowadzenia pociągów pasażerskich i towarowych kursujących na przełęczy Brenner do niemieckojęzycznych krajów. Dlatego zamówiły 20 wielosystemowych elektrowozów. Pierwsze cztery elektrowozy wyprodukowano w zakładach ABB Technomasio w północnych Włoszech. Lokomotywy były testowane na niemieckiej, austriackiej oraz szwajcarskiej sieci kolejowej. Kilka lokomotyw prowadziło pociągi kursowe na liniach kolejowych w austriackiej Styrii. Dwie lokomotywy testowano na torze doświadczalnym w Cerhenicach w Czechach. Elektrowozy wykorzystywane są do prowadzenia pasażerskich pociągów ekspresowych oraz towarowych. Kursują na górskich liniach kolejowych w północnych Włoszech, Niemczech i Austrii[1].

Polska

[edytuj | edytuj kod]

W połowie 1996 roku polskie koleje podpisały zamówienie na osiem elektrowozów dwusystemowych[2]. Pierwsze trzy lokomotywy wyprodukowane we Włoszech były testowane na torze doświadczalnym w Żmigrodzie oraz na niemieckiej sieci kolejowej. Brak środków finansowych oraz niepowodzenie w pozyskaniu leasingodawcy spowodowały wycofanie zamówienia. W styczniu 2001 roku zostały sprzedane przez producenta włoskiemu prywatnemu przewoźnikowi Rail Traction Company[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Marek Graff. Lokomotywy elektryczne serii E405/E412 kolei włoskich. „Technika Transportu Szynowego”. 19 (1–2), s. 45–48, 2012. Łódź: Emi-press. ISSN 1232-3829. 
  2. Stanisław Nowak, Janusz Szlemer. Lokomotywa 113E - EU11 dla PKP. „Technika Transportu Szynowego”. 6 (10), s. 24–27, 1999. Łódź: Emi-press. ISSN 1232-3829. 

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]