EN56
 EN56 | |
| Kraj produkcji | |
|---|---|
| Producent | |
| Lata budowy |
1954–1957 |
| Układ wagonów |
r+s+r |
| Wymiary | |
| Masa służbowa |
135 t |
| Długość |
63,10 m |
| Szerokość |
2950 mm |
| Wysokość |
4200 mm[1] |
| Średnica kół |
1000 mm napędne |
| Napęd | |
| Typ silników |
GBM185 |
| Liczba silników |
4 |
| Napięcie zasilania |
3kV |
| Parametry eksploatacyjne | |
| Moc ciągła |
580 kW (145 kW × 4) |
| Prędkość konstrukcyjna |
110 km/h |
| System hamulca |
Knorr |
| Parametry użytkowe | |
| Liczba miejsc siedzących |
kl. 1: 60 |
EN56 (początkowo E56) – elektryczne zespoły trakcyjne wyprodukowane w latach 1954–1957 dla PKP przez zakłady Waggonbau Görlitz w NRD w liczbie 36 sztuk. Eksploatowane od 1955 roku do połowy lat 80. XX wieku.
Geneza i produkcja
[edytuj | edytuj kod]Przyczyną powstania zespołów serii EN56 była elektryfikacja linii Warszawa – Śląsk i zamiar wprowadzenia tam elektrycznych zespołów trakcyjnych. Dotąd w Polsce użytkowano tylko pojazdy tego typu przeznaczone do ruchu podmiejskiego, a nowe pojazdy musiały być konstruowane według zmienionych założeń[1]. Budowę nowych zespołów trakcyjnych zlecono przemysłowi NRD, natomiast ich projekt powstał przy współudziale polskich konstruktorów. Głównym wykonawcą był VEB Waggonbau Görlitz, urządzenia elektryczne dostarczały inne niemieckie firmy, m.in. LEW Hennigsdorf[1]. Dwa prototypowe zestawy zbudowano w 1954 roku, dalsze 34 – w latach 1955–1957[1].
Konstrukcja
[edytuj | edytuj kod]Zespoły składały się z trzech wagonów (rozrządczy + silnikowy + rozrządczy). Były przystosowane do linii podmiejskich z wysokimi lub niskimi peronami. Po raz pierwszy w jednostkach elektrycznych aparatura wysokiego napięcia została umiejscowiona w skrzyni pod pudłem wagonu, co umożliwiło podróżnym przejście przez cały skład i umożliwiło zamontowanie dodatkowych 10 miejsc siedzących[2]. Zamontowano także oświetlenie jarzeniowe. Pojazdy miały 60 miejsc II klasy (w wagonie silnikowym) na miękkich ławkach i 168 miejsc III klasy na drewnianych ławkach, od 1956 roku przemianowane odpowiednio na I/II klasę[3].
Eksploatacja
[edytuj | edytuj kod]W Polsce zespoły oznaczono początkowo serią E56, od 1956 roku – EN56[1]. Weszły do eksploatacji w marcu 1955, początkowo na odcinku Łódź – Warszawa, stacjonując w Łodzi[4]. Od 1957 do 1965 roku służyły także w Katowicach[5]. Wadą EN56 była duża awaryjność urządzeń elektrycznych z powodu braku doświadczenia przemysłu NRD w budowie pojazdów trakcyjnych na napięcie 3 kV, a także niecałkowitej jeszcze odbudowy bazy przemysłowej po wojnie[6]. Do 1958 roku wykonywane były poprawki i usprawnienia przez producenta[4]. Wadą był też niespokojny bieg z powodu braku tłumienia poprzecznych drgań wózków przy prędkościach powyżej 70 km/h[4]. Jeden zespół (EN56-07) uległ zniszczeniu w pożarze w 1963[7]. Ze względu na nieopłacalność modernizacji pozostałe jednostki wycofano z eksploatacji do 1984 roku[8].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i Terczyński i Zintel 2011 ↓, s. 14–15.
- ↑ Adam Dylewski, Historia kolei w Polsce, 2012, ISBN 978-83-7705-176-4.
- ↑ Terczyński i Zintel 2011 ↓, s. 17.
- ↑ a b c Terczyński i Zintel 2011 ↓, s. 20–21.
- ↑ Terczyński i Zintel 2011 ↓, s. 21–22.
- ↑ Terczyński i Zintel 2011 ↓, s. 15,20.
- ↑ Terczyński i Zintel 2011 ↓, s. 23.
- ↑ Terczyński i Zintel 2011 ↓, s. 22.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Paweł Terczyński, Krzysztof Zintel. Zespoły trakcyjne serii EN56. „Świat Kolei”. 2/2011, s. 14–23, 2011.